Północ – Południe 2011
—
?

Jadąc dalej na zachód ku mojemu celowi, musiałem na pewien czas opuścić wybrzeże i pożegnać się z pięknymi, stromymi klifami. Ostatnią noc w tej okolicy spędziłem pomiędzy krzakami, tuż przy drodze stromo opadającej ku brzegom w pobliżu Mossel Bay. Miejsce było wspaniałe, gdyż zapewniało niewidoczność ale wystarczyło wyprostować się by ujrzeć fale uderzające o wybrzeże. Za darmo.

Pożegnanie z Garden Route

Potem pojechałem ruchliwą i nudną drogą N2. Poza kilkoma ładnymi mostami i rzekami poniżej, nie było nic do oglądania. Kolejny raz napotkałem na niekompletny płot i wykorzystałem to, by spokojnie zanocować nieopodal Albertinii. Wygląda na to, że w prowincji Western Cape obsesja na punkcie szczelnego grodzenia prywatnej ziemi nie jest tak powszechna.

Potem pojawiły się pagóry. Łatwa przejażdżka znów przerodziła się w ciężką pracę. Po dniu wspinaczek i zjazdów napotkałem dom na wzgórzu i postanowiłem spytać o miejsce pod namiot. Wynik był taki jak zwykle, nawet pomimo że gospodarze wychodzili wieczorem. Szczęśliwie dysponowali osobnym budynkiem z pokojem gościnnym, w którym skorzystałem z miękkiego łóżka i ciepłego prysznica. Oczywiście nastąpiło po tym zaproszenie na wielkie śniadanie o poranku. Gościnność w tym kraju jest nie tylko niewiarygodna, ale i niezawodna.

Ostatnia okrągła liczba na trasie

W końcu skręciłem w lewo, na drugorzędną drogę, która wiodła wprost do mojego celu. Była jeszcze bardziej pagórkowata i niemal opuszczona. Również farmy świeciły pustkami i na jednej z nich rozbiłem obóz, nie spotkawszy nikogo ani wieczorem ani rano.

Dylemat: szukać noclegu czy podziwiać widoki?

Skoro tak widoczny, to musi być niesmaczny

A kolejny dzień był tym długo oczekiwanym. Najpierw ujrzałem morze, a po objechaniu półwyspu w Struisbaai szeroki, niekontrolowany uśmiech zagościł na mej twarzy. Przede mną stała latarnia morska Cape Agulhas, jasno rozpoznawalny znak ostatecznego celu całej wyprawy. Kilka minut później byłem już tam i gdy tylko postawiłem stopy na ziemi, oblano mnie szampanem.

Zrobiłem to! Po 570 dniach i 30195 kilometrach dotarłem do najbardziej południowego przylądka Afryki!

Zrobiłem to!

Entuzjastyczne powitanie szampanem wykonał Etienne, który przez 11 lat podróżował rowerem, zanim poślubił Isabelle i osiadł w pobliskim Struisbaai. Była tam też para, którą spotkałem parę dni wcześniej na szosie, i która chciała zobaczyć mnie na finiszu. Dobrze się bawiliśmy, a nasze głośne świętowanie zwróciło też uwagę innych turystów na przylądku, którzy z chęcią składali gratulacje.

Zaraz potem zostałem porwany przez Etienne i Isabelle na kolację i do ich domu, którego miałem prędko nie opuścić.

Nie ma już drogi dalej